زنگی شب را کند خورشید منظر ماهتاب

شست داغ تیرگی از نامه اعمال شب

داد بیرون عنبر شب نوبهار خویش را

چون دهان صبحدم از خنده شادی گرفت

کرد مهد خاک را چون مادران مهربان

برد چون ابر بهاران بس که تردستی به کار

در سمنزار بهشت جاودان سیار کرد

نقد کرد از چهره پرنور خلد نسیه را

از برات عیش جیب و دامنی خالی نماند

عالمی را شیرمست از جلوه مستانه کرد

در ته چادر جهانی را ز برق حسن سوخت

گرچه سنگ از پرتو خورشید می گردد عقیق

کار آتش می کند در گرمی هنگامه ها

زهر جانفرسای غم را از عروق خاکیان

خشکی سودا ز مغز خاک بیرون می برد

کرد شاخ یاسمن رگهای خشک خاک را

میکشان در پرده شبها صبوحی می زنند

گرچه باران می رساند خانه تقوی به آب

می توان چشم از در و دیوار عالم آب داد

مشربی دارد چو پیر دیر با موی سفید

در قدح صهبای روشن می نماید خویش را

از رخ شبنم فشان و نرمی رفتار، کرد

بادبان کشتی می را فلک پرواز کرد

کرد در مهد زمین از چرب نرمی های خلق

صحبت روشن ضمیران کیمیای دولت است

گر چه می آرد دماغ هوشیاران را به شور

می گذارد نعل در آتش هلال جام را

بخت خواب آلوده ای نگذاشت در روی زمین

از فروغ باده بزم بهشت آیین شاه

آفتاب سایه پرورد خدا، عباس شاه

اقتباس نور کرد از رایت بیضای او

چون چراغ روز باشد پیش رای روشنش

بی نیاز از اقتباس پرتو خورشید شد

باد عالم روشن از پیشانی اقبال او