آسمان را حق بود گر خون بگرید بر زمین

ای محمد گر قیامت می برآری سر ز خاک

نازنینان حرم را خون خلق بی دریغ

زینهار از دور گیتی، و انقلاب روزگار

دیده بردار ای که دیدی شوکت باب الحرم

خون فرزندان عم مصطفی شد ریخته

وه که گر بر خون آن پاکان فرود آید مگس

بعد از این آسایش از دنیا نشاید چشم داشت

دجله خونابست ازین پس گر نهد سر در نشیب

روی دریا در هم آمد زین حدیث هولناک

گریه بیهودست و بیحاصل بود شستن به آب

نوحه لایق نیست بر خاک شهیدان زانکه هست

لیکن از روی مسلمانی و کوی مرحمت

باش تا فردا که بینی روز داد و رستخیز

بر زمین خاک قدمشان توتیای چشم بود

قالب مجروح اگر در خاک و خون غلطد چه باک

تکیه بر دنیا نشاید کرد و دل بر وی نهاد

چرخ گردان بر زمین گویی دو سنگ آسیاست

زور بازوی شجاعت برنتابد با اجل

تیغ هندی برنیاید روز پیکار از نیام

تجربت بی فایده است آنجا که برگردید بخت

کرکسانند از پی مردار دنیا جنگجوی

ملک دنیا را چه قیمت حاجت اینست از خدای

یارب این رکن مسلمانی به امن آباد دار

خسرو صاحبقران غوث زمان بوبکر سعد

مصلحت بود اختیار رای روشن بین او

لاجرم در بر و بحرش داعیان دولتند

روزگارت با سعادت باد و سعدت پایدار