دل شکسته که مرهم نهد دگربارش؟

خدنگ درد فراق اندرون سینهٔ خلق

چو مرغ کشته قلم سر بریده می گردد

دهان مرده به معنی سخن همی گوید

که زینهار به دنیا و مال غره مباش

چه سود کاسهٔ زرین و شربت مسموم

بس اعتماد مکن بر دوام دولت دهر

نظر به حال خداوند دین و دولت کن

سپهر تاج کیانی ز تارکش برداشت

گرت به شهد و شکر پرورد زمانهٔ دون

دگر شکوفه نخندد به باغ فیروزی

چگونه غم نخورد در فراق او درویش

امیدوار وجودی که از جهان برود

از آب چشم عزیزان که بر بساط بریخت

نظر به حال چنین روز بود در همه عمر

گمان مبر که به تنهاست در حظیرهٔ خاک

گرش ولایت و فرمان و گنج و مال نماند

قضای حکم ازل بود روز ختم عمل

ولیک دوست بگرید به زاری از پی دوست

غمی رسید به روی زمانه از تقدیر

همین جراحت و غم بود کز فراق رسول

برفت سایهٔ درویش و سترپوش غریب

به خیل خانهٔ کروبیان عالم قدس

عدو که گفت به غوغا که درگذشتن دوست

هم آن درخت نبود اندرین حدیقهٔ ملک

نمرد نام ابوبکر سعد بن زنگی

چراغ را که چراغی ازو فرا گیرند

خدایگان زمان و زمین مظفر دین

بزرگوار خدایا به فر و دولت و کام

به نیک مردان کز چشم بد بپرهیزش

که نقطه تا متمکن نباشد اندر اصل