سفرهٔ یکروزه کرد، نقد همه روزگار

شیشهٔ پنهان بیار، تا بخوریم آشکار

به که خجالت بریم، چون بگشایند بار

روی طلی کرده داشت، هیچ نبودش عیار

ما چه بضاعت بریم، پیش کریم؟ افتقار

دولت و جاه آن سریست، تا که کند اختیار

بس که کتبخانه گشت، مصطبهٔ دردخوار

راه نبرد از ظلام، ماه ندید از غبار

ساقی مجلس بیار، آن قدح غمگسار

هر که دلش با یکیست، غم نخورد از هزار

بد نبود نام نیک، از عقبت یادگار