تا بدین غایت که رفت از من نیامد هیچ کار

هیچ دست آویزم آن ساعت که ساعت در رسد

بس ملامتها که خواهد برد جان نازنین

گاه می گویم چه بودی گر نبودی روز حشر

باز می گویم نشاید راه نومیدی گرفت

سعی تا من می برم هرگز نباشد سودمند

چشم تدبیرم نمی بیند به تاریکی جهل

من که از شرم گنه سر برنمی آرم ز پیش

گر چه بی فرمانی از حد رفت و تقصیر از حساب

یارب از سعدی چه کار آید پسند حضرتت