دنیی آن قدر ندارد که برو رشک برند

نظر آنان که نکردند درین مشتی خاک

عارفان هر چه ثباتی و بقایی نکند

تا تطاول نپسندی و تکبر نکنی

این سراییست که البته خلل خواهد کرد

دوستی با که شنیدی که به سر برد جهان

ای که بر پشت زمینی همه وقت آن تو نیست

گوسفندی برد این گرگ معود هر روز

آنکه پای از سر نخوت ننهادی بر خاک

کاشکی قیمت انفاس بدانندی خلق

گل بیخار میسر نشود در بستان

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز