بزن که قوت بازوی سلطنت داری

جهان گشای و عدو بند و ملک بخش و ستان

گرت به شب نبدی سر بر آستانهٔ حق

به دولت تو چنان ایمنست پشت زمین

به زیر سایهٔ عدل تو آسمان را نیست

کف عطای تو گر نیست ابر رحمت حق

مدیح، شیوهٔ درویش نیست تا گویم

نگویمت که به فضل از کرام ممتازی

وگرچه این همه هستی، نصیحت اولیتر

به سعی کوش که ناگه فراغتت نبود

خدای یوسف صدیق را عزیز نکرد

شکوه و لشکر و جاه و جمال و مالت هست

چه روزها به شب آورده ای به راحت نفس

که پیش اهل دل آب حیات در ظلمات

خدای سلطنتت بر زمین دنیا داد

به نیک و بد چو بباید گذاشت این بهتر

پس از گرفتن عالم چو کوچ خواهد بود

صراط راست که داند در آن جهان رفتن؟

جهان ستانی و لشکرکشی چه مانندست

به بندگی سر طاعت بنه که بربایی

چو کار با لحد افتاد هر دو یکسانند

ورین گدا به مثل نیکبخت برخیزد

تو را که رحمت و دادست و دین، بشارت باد

بقای مملکت اندر وجود یک شرطست

به دولتت علم دین حق فراشته باد

چنانکه تا به قیامت کسی نشان ندهد

هزار سال نگویم بقای عمر تو باد

همین سعادت و توفیق بر مزیدت باد