بامدادی که تفاوت نکند لیل و نهار

صوفی از صومعه گو خیمه بزن بر گلزار

بلبلان وقت گل آمد که بنالند از شوق

آفرینش همه تنبیه خداوند دلست

این همه نقش عجب بر در و دیوار وجود

کوه و دریا و درختان همه در تسبیح اند

خبرت هست که مرغان سحر می گویند

هر که امروز نبیند اثر قدرت او

تا کی آخر چو بنفشه سر غفلت در پیش

کی تواند که دهد میوهٔ الوان از چوب؟

وقت آنست که داماد گل از حجلهٔ غیب

آدمی زاده اگر در طرب آید نه عجب

باش تا غنچهٔ سیراب دهن باز کند

مژدگانی که گل از غنچه برون می آید

باد گیسوی درختان چمن شانه کند

ژاله بر لاله فرود آمده نزدیک سحر

باد بوی سمن آورد و گل و نرگس و بید

خیری و خطمی و نیلوفر و بستان افروز

ارغوان ریخته بر دکه خضراء چمن

این هنوز اول آزار جهان افروزست

شاخها دختر دوشیزهٔ باغ اند هنوز

عقل حیران شود از خوشهٔ زرین عنب

بندهای رطب از نخل فرو آویزند

تا نه تاریک بود سایهٔ انبوه درخت

سیب را هر طرفی داده طبیعت رنگی

شکل امرود تو گویی که ز شیرینی و لطف

هیچ در به نتوان گفت چو گفتی که به است

حشو انجیر چو حلواگر استاد که او

آب در پای ترنج و به و بادام روان

گو نظر باز کن و خلقت نارنج ببین

پاک و بی عیب خدایی که به تقدیر عزیز

پادشاهی نه به دستور کند یا گنجور

چشمه از سنگ برون آید و باران از میغ

نیک بسیار بگفتیم درین باب سخن

تا قیامت سخن اندر کرم و رحمت او

آن که باشد که نبندد کمر طاعت او

نعمتت بار خدایا ز عدد بیرونست

این همه پرده که بر کردهٔ ما می پوشی

ناامید از در لطف تو کجا شاید رفت؟

فعلهایی که ز ما دیدی و نپسندیدی

سعدیا راست روان گوی سعادت بردند

حبذا عمر گرانمایه که در لغو برفت

درد پنهان به تو گویم که خداوند منی