روزی که زیر خاک تن ما نهان شود

یارب به فضل خویش ببخشای بنده را

بیچاره آدمی که اگر خود هزار سال

هم عاقبت چو نوبت رفتن بدو رسد

فریاد از آن زمان که تن نازنین ما

اصحاب را ز واقعهٔ ما خبر کنند

و آن کس که مشفقست و دلش مهربان ماست

وانگه که چشم بر رخ ما افکند طبیب

گوید فلان شراب طلب کن که سود تست

شاید که یک دو روز دگر مانده عمر ما

یاران و دوستان همه در فکر عاقبت

تا آن زمان که چهره بگردد ز حال خویش

و آن رنج در وجود به نوعی اثر کند

در ورطهٔ هلاک فتد کشتی وجود

آمد شد ملائکه در وقت قبض روح

باید که در چشیدن آن جام زهرناک

یا رب مدد ببخش که ما را در آن زمان

ایمان ما ز غارت شیطان نگاه دار

فی الجمله روح و جسم ز هم متفرق شوند

جان ار بود پلید شود در زمین فرو

آوازه در سرای در افتد که خواجه مرد

از یک طرف غلام بگرید به های های

در یتیم گوهر یکدانه را ز اشک

تابوت و پنبه و کفن آرند و مرده شوی

آرند نعش تا به لب گور و هر که هست

هر کس رود به مصلحت خویش و جسم ما

پس منکر و نکیر بپرسند حال ما

گر کرده ایم خیر و نماز و خلاف نفس

ور جرم و معصیت بود و فسق کار ما

یک هفته یا دو هفته کم و بیش صبح و شام

حلوا سه چار سخن شب جمعه چند بار

وان همسر عزیز که از عده دست داشت

میراث گیر کم خرد آید به جست و جوی

نامی ز ما بماند و اجزای ما تمام

و آنگه که چند سال برین حال بگذرد

و آن صورت لطیف شود جمله زیر خاک

از خاک گورخانهٔ ما خشتها پزند

دوران روزگار به ما بگذرد بسی

تا روز رستخیز که اصناف خلق را

حکم خدای عزوجل کائنات را

از گفتن و شنیدن و از کرده های بد

میزان عدل نصب کنند از برای خلق

هر کس نگه کند به بد و نیک خویشتن

بندند باز بر سر دوزخ پل صراط

و آن کس که از صراط بلرزید پای او

اشرار را حرارت دوزخ کند قبول

بس روی همچو ماه ز خجلت شود سیاه

بس شخص بینوا که ورا از علو قدر

بس پیر مستمند که در گلشن مراد

مسکین اسیر نفس و هوا کاندران مقام

برگی که از برای مطیعان کشد خدای

خرم دلی که در حرم آباد امن و عیش

این کار دولتست نداند کسی یقین