درویشی را ضرورتی پیش آمد.

کسی گفت: فلان نعمتی دارد بی قیاس، اگر بر حاجت تو واقف گردد همانا که در قضای آن توقف روا ندارد.

گفت: من او را ندانم.

گفت: منت رهبری کنم.

دستش گرفت تا به منزل آن شخص در آورد.

یکی را دید لب فرو هشته و تند نشسته.

برگشت و سخن نگفت.

کسی گفتش: چه کردی؟

گفت: عطای او را به لقای او بخشیدم.