182
حکایت شمارهٔ ۴۰
طایفهٔ رندان به خلاف درویشی به در آمدند و سخنان ناسزا گفتند و بزدند و برنجانیدند.
شکایت از بی طاقتی پیش پیر طریقت برد که چنین حالی رفت.
گفت: ای فرزند! خرقه ٔ درویشان جامهٔ رضاست، هر که در این کسوت تحمّل بی مرادی نکند مدعی است و خرقه بر او حرام.
دریای فراوان نشود تیره به سنگ
عارف که برنجد تنک است آب هنوز
گر گزندت رسد تحمل کن
که به عفو از گناه پاک شوی
ای برادر چو عاقبت خاک است
خاک شو، پیش از آنکه خاک شوی