آن که دل من چو گوی در خم چوگان اوست

ره به در از کوی دوست نیست که بیرون برند

چند نصیحت کنند بی خبرانم به صبر

گر کند انعام او در من مسکین نگاه

گر بزند بی گناه عادت بخت منست

میل ندارم به باغ انس نگیرم به سرو

چون بتواند نشست آن که دلش غایبست

حیرت عشاق را عیب کند بی بصر

چون تو گلی کس ندید در چمن روزگار

گر همه مرغی زنند سخت کمانان به تیر

سعدی اگر طالبی راه رو و رنج بر