یا بوی وصال دوستان است

گویی خط روی دلستان است

بازآی که وقت آشیان است

این است که سوز من نهان است

بر راه و نظر بر آستان است

گویم که درای کاروان است

بازآی که دوستی همان است

سرپنجهٔ صبر ناتوان است

تفریق میان جسم و جان است

بر دعوی دوستی بیان است

وین حبر که می رود دخان است