عید وصال دوست علی رغم دشمن است

یا نکهت دهان تو یا بوی لادن است

چشمم که در سرست و روانم که در تن است

تا خاطرم معلق آن گوش و گردن است

ناچار خوشه چین بود آن جا که خرمن است

عالم به چشم تنگ دلان چشم سوزن است

هر جا که می رود متعلق به دامن است

داند شکر که دفع مگس بادبیزن است

با من همان حکایت گاو دهلزن است

کان شاهباز را دل سعدی نشیمن است

هرچ آن به آبگینه بپوشی مبین است