خبری زآن به خشم رفته بگوی

صاحب دوست روی دشمن خوی

بی گناهم بکش بهانه مجوی

ور نه باز آید آب رفته به جوی

آتش و پنبه بود و سنگ و سبوی

گو دو دست از مراد خویش بشوی

احتمالت ضرورت است چو گوی

عارفان و سماع و هایاهوی

سخنانت نه طبع شیرین گوی

عود ناسوخته ندارد بوی