وی باغ لطافت به رویت که گزیده ست؟

شیرین تر از این خربزه هرگز نبریده ست

دانی که سکندر به چه محنت طلبیده ست

یا توت سیاه است که بر جامه چکیده ست

جرم از تو نباشد گنه از بخت رمیده ست

تا هیچکس این باغ نگویی که ندیده ست

چون عام بدانست که شیرین و رسیده ست

وامروز نسیم سحرش پرده دریده ست

کشتی رود اکنون که تتر جسر بریده ست

ما را بس از این کوزه که بیگانه مکیده ست

وین کشته رها کن که در او گله چریده ست