159
غزل ۶۱
افسوس بر آن دیده که روی تو ندیده ست
یا دیده و بعد از تو به رویی نگریده ست
گر مدعیان نقش ببینند پری را
دانند که دیوانه چرا جامه دریده ست
آن کیست که پیرامن خورشید جمالش
از مشک سیه دایرهٔ نیمه کشیده ست
ای عاقل اگر پای به سنگیت برآید
فرهاد بدانی که چرا سنگ بریده ست
رحمت نکند بر دل بیچاره فرهاد
آن کس که سخن گفتن شیرین نشنیده ست
از دست کمان مهرهٔ ابروی تو در شهر
دل نیست که در بر چو کبوتر نطپیده ست
در وهم نیاید که چه مطبوع درختی
پیداست که هرگز کس از این میوه نچیده ست
سر قلم قدرت بی چون الهی
در روی تو چون روی در آیینه پدید است
ما از تو به غیر از تو نداریم تمنا
حلوا به کسی ده که محبت نچشیده ست
با این همه باران بلا بر سر سعدی
نشگفت اگرش خانهٔ چشم آب چکیده ست