همه کس را تن و اندام و جمال است و جوانی

نظر آوردم و بردم که وجودی به تو ماند

تو مگر پرده بپوشی و کست روی نبیند

تو ندانی که چرا در تو کسی خیره بماند

نوک تیر مژه از جوشن جان می گذرانی

هر چه در حسن تو گویند چنانی به حقیقت

رمقی بیش نمانده ست گرفتار غمت را

بیش از این صبر ندارم که تو هر دم بر قومی

گر بمیرد عجب ار شخص و دگر زنده نباشد

سعدیا گر قدمت راه به پایان نرساند