نه طریق دوستان است و نه شرط مهربانی

دلم از تو چون برنجد که به وهم در نگنجد

نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو

غم دل به کس نگویم که بگفت رنگ رویم

عجبت نیاید از من سخنان سوزناکم

دل عارفان ببردند و قرار پارسایان

نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم

اگرت به هر که دنیا بدهند حیف باشد

تو نظیر من ببینی و بدیل من بگیری

نه عجب کمال حسنت که به صد زبان بگویم

مده ای رفیق پندم که نظر بر او فکندم

مزن ای عدو به تیرم که بدین قدر نمیرم

بت من چه جای لیلی که بریخت خون مجنون

دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد