126
غزل ۶۱۲
جمعی که تو در میان ایشانی
زآن جمع به در بود پریشانی
ای ذات شریف و شخص روحانی
آرام دلی و مرهم جانی
خرم تن آن که با تو پیوندد
وآن حلقه که در میان ایشانی
من نیز به خدمتت کمر بندم
باشد که غلام خویشتن خوانی
بر خوان تو این شکر که می بینم
بی فایده ای مگس که می رانی
هر جا که تو بگذری بدین خوبی
کس شک نکند که سرو بستانی
هرک این سر دست و ساعدت بیند
گر دل ندهد به پنجه بستانی
من جسم چنین ندیده ام هرگز
چندان که قیاس می کنم جانی
بر دیده من برو که مخدومی
پروانه به خون بده که سلطانی
من سر ز خط تو بر نمی گیرم
ور چون قلمم به سر بگردانی
این گرد که بر رخ است می بینی
وآن درد که در دل است می دانی
دودی که بیاید از دل سعدی
پیداست که آتشیست پنهانی
می گوید و جان به رقص می آید
خوش می رود این سماع روحانی