بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی

دم عیسیست پنداری نسیم باد نوروزی

به جولان و خرامیدن در آمد سرو بستانی

به هر کویی پری رویی به چوگان می زند گویی

به چندین حیلت و حکمت که گوی از همگنان بردم

بیار ای باغبان سروی به بالای دلارامم

تو آهو چشم نگذاری مرا از دست تا آن گه

کمال حسن رویت را صفت کردن نمی دانم

وصال توست اگر دل را مرادی هست و مطلوبی

طبیب از من به جان آمد که سعدی قصه کوته کن