تو در کمند نیفتاده ای و معذوری

گر آن که خرمن من سوخت با تو پردازد

بهشت روی من آن لعبت پری رخسار

به گریه گفتمش ای سرو قد سیم اندام

درشتخویی و بدعهدی از تو نپسندند

تو در میان خلایق به چشم اهل نظر

اگر به حسن تو باشد طبیب در آفاق

ز کبر و ناز چنان می کنی به مردم چشم

من از تو دست نخواهم به بی وفایی داشت

ز چند گونه سخن رفت و در میان آمد

به خنده گفت که سعدی سخن دراز مکن

چو سایه هیچ کس است آدمی که هیچش نیست