حدیث یا شکر است آن که در دهان داری

گناه عاشق بیچاره نیست در پی تو

جمال عارض خورشید و حسن قامت سرو

ندانم ای کمر این سلطنت چه لایق توست

بسیست تا دل گم کرده باز می جستم

تو را که زلف و بناگوش و خد و قد اینست

بدین صفت که تویی دل چه جای خدمت توست

گر این روش که تو طاووس می کنی رفتار

قدم ز خانه چو بیرون نهی به عزت نه