بخت آیینه ندارم که در او می نگری

من چنان عاشق رویت که ز خود بی خبرم

به چه ماننده کنم در همه آفاق تو را

برقع از پیش چنین روی نشاید برداشت

دیده ای را که به دیدار تو دل می نرود

گفتم از دست غمت سر به جهان در بنهم

به فلک می رود آه سحر از سینه ما

خفتگان را خبر از محنت بیداران نیست

هر چه در وصف تو گویند به نیکویی هست

گر تو از پرده برون آیی و رخ بنمایی

عذر سعدی ننهد هر که تو را نشناسد