که ما را بیش از این طاقت نمانده ست آرزومندی

بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

که ما را همچنین باشد شکیبایی و خرسندی

مگر در دل چنین بودت که خود با ما نپیوندی

زهی بخشایش و دولت پدر را کش تو فرزندی

چو بیخ مهر بنشاندم درخت وصل برکندی

کنونت بازدانستم که ناقض عهد و سوگندی

تو در جمع آمدی ناگاه و مجموعان پراکندی

که از من خدمتی ناید چنان لایق که بپسندی

چه می گویی چنین شیرین که شوری در من افکندی

که او چون رعد می نالد تو همچون برق می خندی