آن سرو ناز بین که چه خوش می رود به راه

تو سرو دیده ای که کمر بست بر میان

گل با وجود او چو گیاه است پیش گل

سلطان صفت همی رود و صد هزار دل

گویند از او حذر کن و راه گریز گیر

اول نظر که چاه زنخدان بدیدمش

دل خود دریغ نیست که از دست من برفت

ای هر دو دیده پای که بر خاک می نهی

حیف است از آن دهن که تو داری جواب تلخ

بیچارگان بر آتش مهرت بسوختند

شهری به گفت و گوی تو در تنگنای شوق

گفتم بنالم از تو به یاران و دوستان

بازم حفاظ دامن همت گرفت و گفت