ای طراوت برده از فردوس اعلی روی تو

دختران مصر را کاسد شود بازار حسن

گر چه از انگشت مانی بر نیاید چون تو نقش

از گل و ماه و پری در چشم من زیباتری

ماه و پروین از خجالت رخ فرو پوشد اگر

مردم چشمش بدرد پرده اعمی ز شوق

روی هر صاحب جمالی را به مه خواندن خطاست

رسم تقوی می نهد در عشقبازی رای من

چون به هر وجهی بخواهد رفت جان از دست ما

چشمم از زاری چو فرهاد است و شیرین لعل تو

ملک زیبایی مسلم گشت فرمان تو را

داشتند اصحاب خلوت حرف ها بر من ز بد

خرده بر سعدی مگیر ای جان که کاری خرد نیست