تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن

بر سر کوی تو گر خوی تو این خواهد بود

عقل بی خویشتن از عشق تو دیدن تا چند

تن به زیر قدمت خاک توان کرد ولیک

هر شبم زلف سیاه تو نمایند به خواب

با وجود رخ و بالای تو کوته نظریست

گر بر این چاه زنخدان تو ره بردی خضر

هر دل سوخته کاندر خم زلف تو فتاد

آن چه از نرگس مخمور تو در چشم من است

سعدیا حسرت بیهوده مخور دانی چیست