ای کودک خوبروی حیران

صبر از همه چیز و هر که عالم

دیدی که وفا به سر نبردی

پایان فراق ناپدیدار

هرگز نشنیده ام که کرده ست

باور که کند که آدمی را

بیمار فراق به نباشد

وین گوی سعادت است و دولت

ترسم که به عاقبت بماند

دل بود و به دست دلبر افتاد

عاقل نکند شکایت از درد

بی مار به سر نمی رود گنج

گر در نظرت بسوخت سعدی

پروانه بکشت خویشتن را