این است که دور از لب و دندان من است آن

بالا نتوان خواند که سرو چمن است آن

از سرو گذشته ست که سیمین بدن است آن

گویی همه روح است که در پیرهن است آن

یا نقطه ای از غالیه بر یاسمن است آن

در چشم تو پیداست که باب فتن است آن

ترسم نرهانم که شکن بر شکن است آن

دشوار برآید که محقر ثمن است آن

در کوی وفا مرد مخوانش که زن است آن

عیبش نتوان گفت که بی خویشتن است آن

کز صاحب وجه حسن آید حسن است آن

هر جامه که عیار بپوشد کفن است آن