از در درآمدی و من از خود به در شدم

گوشم به راه تا که خبر می دهد ز دوست

چون شبنم اوفتاده بدم پیش آفتاب

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

دستم نداد قوت رفتن به پیش یار

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

بیزارم از وفای تو یک روز و یک زمان

او را خود التفات نبودش به صید من

گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد