هزار عهد بکردم که گرد عشق نگردم

نخواستم که بگویم حدیث عشق و چه حاجت

به گلبنی برسیدم مجال صبر ندیدم

بساط عمر مرا گو فرونورد زمانه

هر آن کسم که نصیحت همی کند به صبوری

به چشم های تو دانم که تا ز چشم برفتی

نه روز می بشمردم در انتظار جمالت

چه دشمنی که نکردی چنان که خوی تو باشد

من از کمند تو اول چو وحش می برمیدم

تو را که گفت که سعدی نه مرد عشق تو باشد