من از آن روز که در بند توام آزادم

همه غم های جهان هیچ اثر می نکند

خرم آن روز که جان می رود اندر طلبت

من که در هیچ مقامی نزدم خیمه انس

دانی از دولت وصلت چه طلب دارم هیچ

به وفای تو کز آن روز که دلبند منی

تا خیال قد و بالای تو در فکر من است

به سخن راست نیاید که چه شیرین سخنی

دستگاهی نه که در پای تو ریزم چون خاک

می نماید که جفای فلک از دامن من

ظاهر آن است که با سابقه حکم ازل

ور تحمل نکنم جور زمان را چه کنم

دلم از صحبت شیراز به کلی بگرفت

هیچ شک نیست که فریاد من آنجا برسد

سعدیا حب وطن گر چه حدیثیست صحیح