گو خلق بدانند که من عاشق و مستم

گر دشمنم ایذا کند و دوست ملامت

ای نفس که مطلوب تو ناموس و ریا بود

از روی نگارین تو بیزارم اگر من

زین پیش برآمیختمی با همه مردم

ای ساقی از آن پیش که مستم کنی از می

شب ها گذرد بر من از اندیشه رویت

حیف است سخن گفتن با هر کس از آن لب

دیریست که سعدی به دل از عشق تو می گفت

بند همه غم های جهان بر دل من بود