به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم

کجا روم که بمیرم بر آستان امید

شگفت مانده ام از بامداد روز وداع

بلای عشق تو نگذاشت پارسا در پارس

نماز کردم و از بیخودی ندانستم

نماز مست شریعت روا نمی دارد

چنین که دست خیالت گرفت دامن من

من از کجا و تمنای وصل تو ز کجا

اگر خلاف تو بوده ست در دلم همه عمر

بکش چنان که توانی که سعدی آن کس نیست