بدار ای دوست دست از من که طاقت رفت و پایابم

وگر جانم دریغ آید نه مشتاقم که کذابم

که گر جیحون بپیمایی نخواهی یافت سیرابم

وگر جنگ مغول باشد نگردانی ز محرابم

که پیش از رفتن از دنیا دمی با دوست دریابم

دگر ره پای می بندد وفای عهد اصحابم

الا ار دست می گیری بیا کز سر گذشت آبم

بیابان است و تاریکی بیا ای قرص مهتابم

دری دیگر نمی دانم مکن محروم از این بابم