چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش

تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار

هر که معلومش نمی گردد که زاهد را که کشت

گر چمن گوید مرا همرنگ رویش لاله ایست

ماه و پروینش نیارم گفت و سرو و آفتاب

آستین از چنگ مسکینان گرفتم درکشد

من سبیل دشمنان کردم نصیب عرض خویش

گر تنم مویی شود از دست جور روزگار

تا چه روی است آن که حیران مانده ام در وصف او

بعد از این ای یار اگر تفصیل هشیاران کنند

لایق سعدی نبود این خرقه تقوا و زهد