بر که توان نهاد دل تا ز تو واستانمش

گرد در امید تو چند به سر دوانمش

فارغی از فغان من گر به فلک رسانمش

آتش عشق آن چنان نیست که وانشانمش

خون شد و دم به دم همی از مژه می چکانمش

جان من است لعل تو بو که به لب رسانمش

گر پس از این دمی چنان یابم قدر دانمش

گر نه اجل فرارسد زین همه وارهانمش

بس نکند ز عاشقی تا ز جهان جهانمش

وین که به لطف می کشد منع نمی توانمش