همه صید عقل گیرد خم زلف چون کمندش

ز چمن نرست سروی که ز بیخ برنکندش

مه نو چه زهره دارد که بود سم سمندش

که معالجت توان کرد به پند یا به بندش

نشنیدمی ز دشمن سخنان ناپسندش

حذر از دعای درویش و کف نیازمندش

که چنو هزار طوطی مگس است پیش قندش