119
غزل ۲۸۹
آن نه عشق است که از دل به دهان می آید
وان نه عاشق که ز معشوق به جان می آید
گو برو در پس زانوی سلامت بنشین
آن که از دست ملامت به فغان می آید
کشتی هر که در این ورطه خونخوار افتاد
نشنیدیم که دیگر به کران می آید
یا مسافر که در این بادیه سرگردان شد
دیگر از وی خبر و نام و نشان می آید
چشم رغبت که به دیدار کسی کردی باز
باز بر هم منه ار تیر و سنان می آید
عاشق آن است که بی خویشتن از ذوق سماع
پیش شمشیر بلا رقص کنان می آید
حاش لله که من از تیر بگردانم روی
گر بدانم که از آن دست و کمان می آید
کشته بینند و مقاتل نشناسند که کیست
کاین خدنگ از نظر خلق نهان می آید
اندرون با تو چنان انس گرفته ست مرا
که ملالم ز همه خلق جهان می آید
شرط عشق است که از دوست شکایت نکنند
لیکن از شوق حکایت به زبان می آید
سعدیا این همه فریاد تو بی دردی نیست
آتشی هست که دود از سر آن می آید