مرو به خواب که خوابت ز چشم برباید

مجال صبر همین بود و منتهای شکیب

چه ارمغانی از آن به که دوستان بینی

اگر چه صاحب حسنند در جهان بسیار

ز نقش روی تو مشاطه دست بازکشید

به لطف دلبر من در جهان نبینی دوست

نه زنده را به تو میلست و مهربانی و بس

دریغ نیست مرا هر چه هست در طلبت

چرا و چون نرسد دردمند عاشق را

گر آه سینه سعدی رسد به حضرت دوست