کز گلستان صفا بوی وفایی ندمید

به همه عالمش از من نتوانند خرید

گو بگو از لب شیرین که لطیف است و لذیذ

کام در کام نهنگ است بباید طلبید

مبر ای یار که ما از تو نخواهیم برید

که محال است که در خود نگرد هر که تو دید

چه از آن به که بود با تو مرا گفت و شنید

عاقبت جان به دهان آمد و طاقت برسید

چند گویی که مرا پرده به چنگ تو درید

چند چون ماهی بر خشک توانند طپید

خاصه آن وقت که در گوش کنی مروارید