سروران بر در سودای تو خاک قدمند

خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

قتل اینان که روا داشت که صید حرمند

زلف و روی تو در اسلام صلیب و صنمند

تا ثناییت بگویند و دعایی بدمند

تا نگویی که اسیران کمند تو کمند

گویی از مشک سیه بر گل سوری رقمند

که اگر قامت زیبا ننمایی بچمند

به شکایت نتوان رفت که خصم و حکمند

چه کنند ار بکشی ور بنوازی خدمند

گنج و مار و گل و خار و غم و شادی به همند

نشناسی که جگرسوختگان در المند

که ضعیفان غمت بارکشان ستمند

سست عهدان ارادت ز ملامت برمند