هر که بی او زندگانی می کند

من بر آن بودم که ندهم دل به عشق

مهربانی می نمایم بر قدش

برف پیری می نشیند بر سرم

ماجرای دل نمی گفتم به خلق

آهن افسرده می کوبد که جهد

عقل را با عشق زور پنجه نیست

چشم سعدی در امید روی یار

هم بود شوری در این سر بی خلاف