اینان مگر ز رحمت محض آفریده اند

لطف آیتی ست در حق اینان و کبر و ناز

آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیر

پندارم آهوان تتارند مشک ریز

رضوان مگر سراچهٔ فردوس برگشاد

آب حیات در لب اینان به ظن من

دست گدا به سیب زنخدان این گروه

گل برچنند روز به روز از درخت گل

عذر است هندوی بت سنگین پرست را

این لطف بین که با گل آدم سرشته اند

آن نقطه های خال چه شاهد نشانده اند

بر استوای قامتشان گویی ابروان

با قامت بلند صنوبرخرامشان

سحر است چشم و زلف و بناگوششان دریغ

ز ایشان توان به خون جگر یافتن مراد

دامن کشان حسن دلاویز را چه غم

در باغ حسن خوشتر از اینان درخت نیست

با چابکان دلبر و شوخان دلفریب

هرگز جماعتی که شنیدند سر عشق

زنهار اگر به دانه خالی نظر کنی

گر شاهدان نه دنیی و دین می برند و عقل

نادر گرفت دامن سودای وصلشان

بر خاک ره نشستن سعدی عجب مدار