مجلس ما دگر امروز به بستان ماند

می حلالست کسی را که بود خانه بهشت

خط سبز و لب لعلت به چه ماننده کنی

تا سر زلف پریشان تو محبوب منست

چه کند کشته عشقت که نگوید غم دل

هر که چون موم به خورشید رخت نرم نشد

نادر افتد که یکی دل به وصالت ندهد

تو که چون برق بخندی چه غمت دارد از آنک

طعنه بر حیرت سعدی نه به انصاف زدی

هر که با صورت و بالای تواش انسی نیست