128
غزل ۱۷۸
کیست آن فتنه که با تیر و کمان می گذرد
وان چه تیرست که در جوشن جان می گذرد
آن نه شخصی که جهانیست پر از لطف و کمال
عمر ضایع مکن ای دل که جهان می گذرد
آشکارا نپسندد دگر آن روی چو ماه
گر بداند که چه بر خلق نهان می گذرد
آخر ای نادره دور زمان از سر لطف
بر ما آی زمانی که زمان می گذرد
صورت روی تو ای ماه دلارای چنانک
صورت حال من از شرح و بیان می گذرد
تا دگر باد صبایی به چمن بازآید
عمر می بینم و چون برق یمان می گذرد
آتشی در دل سعدی به محبت زده ای
دود آنست که وقتی به زبان می گذرد