ترک از خراسان آمدست از پارس یغما می برد

گر باد نوروز از سرش بویی به صحرا می برد

کان چشم خواب آلوده خواب از دیده ما می برد

چون خارپشتم گوییا سوزن در اعضا می برد

دیدار خوبان اختیار از دست دانا می برد

کآخر نداند بیش از این یا می کشد یا می برد

دیگر چو شب نزدیک شد چون زلف در پا می برد

من خود به رغبت در کمند افتاده ام تا می برد

دیوانگان عشق را دیگر به سودا می برد

سعدی که شوخی می کند گوهر به دریا می برد