جان من! جان من فدای تو باد

می روی و التفات می نکنی

آفرین خدای بر پدری

بخت نیکت به منتهای امید

تا چه کرد آن که نقش روی تو بست

من بگیرم عنان شه روزی

تو بدین چشم مست و پیشانی

عقل با عشق بر نمی آید

آن که هرگز بر آستانه عشق

روی در خاک رفت و سر نه عجب

مرغ وحشی که می رمید از قید

همه از دست غیر ناله کنند

روی گفتم که در جهان بنهم

که نه بیرون پارس منزل هست

دست از دامنم نمی دارد