سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت

تو به هر جا که فرود آمدی و خیمه زدی

همچو مستسقی بر چشمه نوشین زلال

روزگاریست که سودای تو در سر دارم

قدر آن خاک ندارم که بر او می گذری

دوستان عیب کنندم که نبودی هشیار

چشم در سر به چه کار آید و جان در تن شخص

دیگری نیست که مهر تو در او شاید بست

روز آن است که مردم ره صحرا گیرند

دوش در واقعه دیدم که نگارین می گفت

عاشق صادق دیدار من آنگه باشی

طالب آن است که از شیر نگرداند روی